Mama?
Ja Job
Jij bent ssssuuper mama.
echt waar ssssuuper!
Boem!!
Job lacht en kijkt naar beneden waar een grote rode vlek zichtbaar is op de witte vloer. In de rode vlek zitten stukjes pasta en erboven op ligt een bord, ondersteboven.

De tranen die achter mijn ogen prikte van dat zoete momentje vol liefde en geluk maken plaats voor tranen van frustratie! Waarom!! Waarom kan het hier in huis nou nooit eens normaal gaan! Waarom heb ik kinderen die er altijd en overal een zooitje van weten te maken! Waarom kunnen wij nou nooit eens normaal aan tafel zitten zonder dat de borden letterlijk in het rond vliegen! Waarom kan het wel bij de buurvrouw, maar niet bij mij! Waarom ben ik niet goed in moeder zijn!

Wanneer ben je een goede moeder?
Zomaar een momentje in mijn leven als moeder waarin ik mij afvraag wat een goede moeder eigenlijk is. Hoe ziet die eruit? Wat doet die anders dan ik en hoe kan ik die worden! Normaal gesproken neem ik de tijd er niet voor om deze vraagstukken uit te denken. Omdat ik alweer afgeleid word door iets anders wat mis gaat in huis.
Maar voor deze blog duik ik er eens in. Wanneer ben je nou een goede moeder?
Op internet is er veel over te vinden. Het lijkt wel alsof alle moeders zich wel eens hebben gebogen over dit vraagstuk. Wat het meest naar voren komt is dat een moeder aandacht en liefde moet hebben voor een kind.
Onvoorwaardelijke liefde die geuit wordt door een kind te stimuleren in zijn eigen ontwikkeling. Waar de moeder klaar staat om het kind op te vangen als het verdriet of pijn heeft. Zonder oordeel, enkel met een bak vol liefde.
Ja ja, het is makkelijk om dit zo op te schrijven, maar hoe doe je dat? Als moeder die al vol zit met oordelen over zichzelf, bewust van het feit dat iedereen een oordeel kan hebben over haar manier van opvoeden en ook al vaker mee heeft gemaakt dat die anderen dat ook zonder schaamte tegen haar zeggen. Hoe vaak een zin van een mede moeder begint met; Als ik jou was… of, ik doe het altijd zo met mijn kinderen. Leuk en ook lief dat je meedenkt! Maar hoe doe ik het? Hoe wil ik het? Wat vind ik belangrijk?

Mijn eigen lieve moedertje heeft mij vaak gevraagd of ik niets tekort ben gekomen tijdens mijn opvoeding.
Mijn moeder vindt bijvoorbeeld dat zij tekort is geschoten, omdat zij absoluut niet creatief is en ik wel. Ze vindt dat ze mij meer ruimte had moeten geven voor mijn creativiteit en meer samen had moeten knutselen. Ze vindt dat ze mij niet zo vaak alleen naar de manage had moeten laten gaan. Maar de angst voor paarden hield haar tegen, om elke week de route door de stallen af te leggen om mij te zien hobbelen op de rug van het paard.
Ze is bang dat ze tekort geschoten is in haar rol als moeder.

Ik herinner mij een moeder die er juist altijd was. Die leuke dingen met mij deed. Die mijn creaties bewonderde alsof ik van Gogh zelf was (ze heeft mijn zonnebloem tekening ingelijst in huis staan, die ik maakte toen ik 8 was). En ik herinner mij een moeder die er altijd was als ik weer een proef moest doen met paardrijden. Dat ze nooit hielp met het borstelen van het paard is mij nooit opgevallen.
Goed het was niet altijd koek en ei. Mijn moeder heeft ons opgevoed zoals zij dacht dat het het beste was. Ons voorbereidend op het leven dat komen gaat. Ze heeft ons geleerd dat je respect of eigenlijk meer ontzag moet hebben voor mensen die ouder zijn dan jij. Dat je dank-u-wel zegt. Als we stout deden kregen we straf en waren we echt stront vervelend dan kreeg je wel eens een pak voor je broek.
Kusjes en knuffels werden dan wel niet in overvloed gegeven, maar er was wel echte aandacht. Elke middag als we uit school kwamen zat mijn moeder klaar met een kopje thee en een koekje.
In de tijd dat ik volwassen was, of dacht dat ik het was kwam onze relatie flink onder spanning te staan.
Mijn tweelingbroer was net overleden en mijn moeder vond dat ik niet goed bezig was met mijn leven.
Ze vond dat ik met de verkeerde man samen was. Dat ik onvoldoende tijd aan familie en vrienden besteedde en dat ik meer naar haar moest luisteren.
We hebben hierdoor elkaar een jaar niet gezien of gesproken en ik heb haar in die tijd vervloekt om haar bemoeienissen.
Achteraf zie ik in dat ze in alles gelijk had… En weet ik dat zij, hoe goed ze ook haar best deed, het haar niet lukte om te geven wat ik nodig had. Ruimte.. Ruimte om mijn eigen fouten te maken.
Hoe dan ook, mijn moeder heeft altijd enkel het beste met mij voor gehad. Zoals vele moeders. Maar ook zoals vele moeders wilde ze mij beschermen, terwijl een kind zelf een paar keer flink onderuit moet gaan.

De angst dat ik mijn kinderen een tijd lang niet zal zien is bij mij nog niet aan de orde. Mijn kinderen zijn 1,5 en 2,5 jaar oud. Zij hebben mij nodig, enkel al om te overleven.
En discussies voer ik nog niet echt met ze. Nou ja, we hebben heus wel eens onenigheid. Ik vind bijvoorbeeld dat ze niet in de gordijnen mogen hangen. Daar denken Job en Tom heel anders over. Straffen heb ik geprobeerd, helemaal volgens de ‘ Nanny’ methode. Maar eenmaal van de gang af rennen ze als eerst toch weer naar de gordijnen. Dus ik leid ze af. Vraag of ze nog wel kunnen glijden van de glijbaan, of dat ze nog een treinbaan kunnen bouwen. En als dat allemaal niet werkt vraag ik ze of ze tv willen kijken.
En op dat moment hoor ik dat stemmetje weer tussen mijn oren. Die zegt; ‘Je bent een slechte moeder’.
Maar zullen mijn kinderen zich deze momenten herinneren? De momenten dat ik uit mijn pannetje schiet omdat ik de vloer net schoon had toen ze hun bord met pasta erop neer smeten? Of dat ze tv mochten kijken omdat ik geen andere creatieve oplossing meer wist te bedenken om hun strontvervelende bui te tempen?
Zullen zij zich herinneren dat ik veel met ze knutselde, maar dat ik vergat om puzzels met ze te maken? Zullen ze zich herinneren dat ze elke dag uitgelaten werden om te voorkomen dat ze letterlijk tegen de muren op liepen? Of zullen ze zich herinneren dat ze veel buiten hebben gespeeld..

Zal ik het anders doen als mijn moeder?
Nee ik denk het niet. Net als zij heb ik mijn opvoedstijl aangepast aan deze tijd. Ik ben mij er maar al te goed van bewust dat zij is opgevoed in een tijd waar vaker een pak slaag gegeven werd en met ongelijke rollen voor mannen en vrouwen. Want dat was toen normaal. Dat was die tijd. Zij heeft dat voor ons anders willen doen en ik vind dat haar opvoeding goed geslaagd is. En ik ben blij dat we nu goede vrienden zijn. We doen heel veel samen. Zelfs kleien. Maar helaas creatief is ze nog steeds niet. Maar dat geeft niet. Zij puzzelt weer veel met mijn kinderen.
Ik pas mijn manier van opvoeden dus ook weer aan en probeer daar het beste van te maken.
Over een jaar of 20 zal ik Job wel eens vragen een blog te schrijven over zijn ervaringen. Of als zijn kinderen de doperwten door de kamer schieten 😉

Ben ik een “Best Mum”? Nee hoor, eerder een Mum die haar Best doet. En dat is best zat.