Dit jaar word ik 35 jaar en blaas ik voor de 13de keer de kaarsjes in mijn eentje uit. En dat terwijl ik geboren ben als tweeling.
Mijn tweeling broer, Sander, is op zijn 21ste plotseling overleden.

Het gebeurde op 24 september. We ontbeten als gezin en het was weer eens echt gezellig. Na het ontbijt gingen we allemaal onze eigen kant op.
Hij ging hockeyen en na een poging tot het maken van een doelpunt liep hij in een drafje terug over het veld. En daar viel hij op de grond.
Ik was er niet bij en ik had ook geen tweeling telepathie (nooit gehad overigens), dus voor mij was het telefoontje dat hij naar het ziekenhuis was gebracht en dat ik daar zo snel mogelijk heen moest net zo’n grote verrassing. Toen ik eindelijk bij het ziekenhuis aan kwam was hij al dood.
Eigenlijk was hij op het veld al gestorven.
Maanden later kwamen we erachter dat een verdikte hartspier de oorzaak was. Een kwaal die genetisch bepaald is, maar ook plotseling kan ontstaan. En dat was bij Sander het geval.

Nu bijna 14 jaar later is de rauwe pijn in mijn hart wat verminderd. Ik kan meestal zonder tranen over hem praten, maar tijdens het typen van deze blog stromen de tranen toch weer over mijn wangen.
Met name het gemis om dat wat we mee hadden kunnen maken, als hij nog geleefd had is nu groot.

Mijn leven als tweeling vond ik toen de tijd niet speciaal. We maakte gewoon ruzie over de afstandbediening en hij was gewoon een broer voor mij zoals voor degene die zelf ook een broer of zus hebben.
Maar nu hij er niet meer is merk ik wel dat wij iets bijzonders hadden.
We vierde onze verjaardagen samen, we haalde tegelijkertijd onze diploma’s en ook ons rijbewijs haalde we op dezelfde dag. We maakte steeds weer tegelijkertijd dingen mee en als hij nog geleefd had zou hij nu ook zeker weten kinderen hebben. En zouden we met onze gezinnen samen op vakantie gaan. Onze kinderen zouden samen opgroeien en allemaal mooie herinneringen maken.

Het hebben van een leeftijd genoot om je heen die echt van jou is, zoals je eigen broer of zus vind ik nu heel speciaal. Ik had altijd iemand om mee te spelen en toen we nog baby’s waren hebben we heel lang onze eigen baby taal gehad. We begrepen elkaar uitstekend, terwijl andere echt geen idee hadden wat we zeiden. Dat is ook de reden dat wij ervoor hebben ‘gekozen’ snel weer zwanger te worden na de geboorte van Job.
Ik vind het ook nog steeds echt jammer dat ik tot nu toe alleen maar eenling zwangerschappen heb gehad.
Het is een cadeau om een tweeling te zijn. En ik ben blij dat ik het 21 jaar lang heb mogen mee maken.