De vraag, ‘Hoe gaat het met je?’ heeft voor mij een nieuwe lading gekregen.
Het gaat namelijk niet zo goed.

Oke, het gaat ook niet meer zo slecht als een paar weken geleden, maar happy ben ik niet.
Corona heeft mijn hele leven even flink op de kop gezet. Alle grote plannen moeten even de ijskast in en daarom sta ik nu opeens met lege handen voor mijn gevoel. Ik ben zo’n persoon die graag doorstoomt. Lekker knallen! Leuke dingen bedenken en vooral ook gewoon gaan doen.

Het is juni 2020 en oh, wat heb ik een heimwee naar februari 2020. Naar de dagen waarin we veilig met z’n allen binnen zaten. Maar ja, wel met z’n allen. En niet op 1,5 meter afstand.

De tijd waarin ik nog allemaal wilde plannen maakte. De tijd waarin ik mij zeker voelde en mijn baan opzegde. Want wat had ik nou te vrezen… De maand waarop alles nog gewoon was.
Die tijd lijkt inmiddels al zo ver achter ons. Ik ben het normaal gaan vinden dat er corona regels zijn. Net als dat ik het nu normaal vind dat er dames of heren bij de supermarkt staan die mij een winkel wagentje aan rijken. Netjes gedesinfecteerd. Kom ik bij een winkel waar ik het zelf moet doen, of waar helemaal geen desinfectie is vind ik dat raar.
Als ik een film kijk betrap ik mij erop dat ik steeds denk, hou nou afstand!!!
Kijk nou uit voor Corona!
De tijd van strikte binnen blijf regels heb ik zo goed als mogelijk in acht genomen. Alleen ik ging de deur uit voor het doen van een boodschap. De kids bleven thuis net als mijn man. We zagen onze familie en vrienden alleen via een beeldscherm en mijn oma zagen we enkel maar op haar balkon. Even vluchtig zwaaien om te laten weten dat we aan haar dachten.

Na 8 weken zo geleefd te hebben draaide ik door.
Ik kon geen geluid meer hebben, alles was mij teveel. Ik kon alleen nog maar boos zijn en verdrietig.
Er zijn natuurlijk logische verklaringen voor dat gevoel. Want he, Ik heb net een 3de kind in 3 jaar tijd gekregen. Ik ben herstellende van een keizersnede na een vrij pittige zwangerschap met meerdere weken ziekenhuis opname. En ook een baby die een paar uur na de geboorte al werd opgenomen op de kinderafdeling.
Los daarvan had ik dus net mijn baan opgezegd en zou ik een heel gaaf concept gaan uitrollen met horeca en retail onder 1 dak voor mede Hoeksche Waardse moeders.
Dit alles onder invloed van een berg hormonen en de ‘blijf thuis als het kan’ regels vanwege Covid 19 zorgde er dus voor dat ik mijzelf verloor.

‘Gelukkig’ weet ik hoe het is om in een diepe put te zitten, herkende ik het snel en kon ik ook snel de eerder opgedane kennis toepassen.
Ik liet hulp toe. De opa’s en oma’s mochten weer oppassen en ik nam tijd voor mezelf. Dat hield in dat ik een dag niets deed als de kids bij opa en oma waren. Helemaal niets.
Het idee dat ik mijn eigen gezin niet draaiende kon houden in een tijd dat we de luxe krijgen om zoveel tijd met hen door te brengen zorgde voor nog zo veel meer druk. Net als de gedachte dat het altijd nog erger kon.
Want he, vroeger was de vrouw ook altijd thuis en moest die ook maar de dag door zien te komen met de kids. Toen moest ook gewoon het huishouden gedaan worden etc.
En in de oorlog, toen hadden ze het pas slecht. Ik draai al door na 8 weken thuis zitten. Met alle luxe om mij heen. Met een tuin die door kan gaan als menig speeltuin. Een huis waar je vroeger wel 10 gezinnen in kon huisvesten en een tot de nok toe gevulde koelkast en vriezer.
Nee, ik mag niet klagen…
Iedereen om mij heen is nog gezond en dat ik het leven van een huismoeder niet aankan is gewoon stom.
Tenminste dat hield ik mij voor.

Pas toen ik erover begon te praten met anderen besefte ik mij dat ik niet de enige was die zich zo voelde. De grote onmacht, de enorme vermoeidheid en de onzekerheid. Allemaal ingrediënten om je op te doen branden.
De veel genoemde opmerking (ook door mijzelf) was, als ik iets voor je kan doen moet je het zeggen he!
Maar dat was het nou juist. Niemand kon iets doen. Het was de strijdt in mijn hoofd die mij in de weg zat. De drang om mijn huis aan kant te houden. En om het vooral maar gezellig te maken. Maar ja. Met 3 kleine kinderen en dus korte nachten is het vaak niet zo gezellig. Is ook niet erg. Hoeft ook helemaal niet. Maar ja, zo lang je jezelf oplegt dat dat dus wel moet, omdat je anders faalt als moeder zijnde is er maar 1 probleem en dat ben je zelf.

Inmiddels gaat het beter hoor. Ik laat meer los. Elsa is mijn beste vriend geworden en ik zing samen met haar hele duetten in mijn hoofd! ‘ Let it gooooooo’.
De cijfers op de weegschaal heb ik echter iets te lang losgelaten. Gevolg van al die momenten waarop ik het ‘gezellig’ wilde maken… oké en eerlijk toegegeven de oplopende cijfers worden ook veroorzaakt door mijn pogingen om mijn ‘ongeluk’ te verdrinken…
Ik maakte zelfs mijn eigen limoncello. (Klik hier voor het recept) Eerlijk toegegeven, dat was wel heel egr leuk om te doen.
Maar om mij weer beter te gaan voelen moeten die kilo’s er nu wel weer vanaf.
Mijn man laat ook het reageren op al mijn buien los, waardoor het een stuk beter vertoeven is voor hem hier in huis.
Ook maak ik meer ruimte om de Hoekschemama dingen weer op te pakken. Het gaat allemaal nog niet snel, maar het begint weer te komen. En dat is fijn, want ik heb nog zoveel positieve ideeën.
Het is gewoon niet niets wat wij voor onze kiezen krijgen op dit moment. Ja het kan allemaal erger. Maar het kan allemaal ook een heel stuk minder erg. En omdat wij al zo lang in een wereld leven waar zoveel voorspoed is, komt het misschien harder aan als iets even niet kan.
Het heeft in ieder geval dat effect op mij.

Dat ik niet de enige ben die aan het herstellen is van de heftige periode weet ik. Maar erover praten helpt. Dus als iemand nu aan mij vraagt hoe het gaat zal je het eerlijke antwoord krijgen. Het gaat beter…