Het was 29 juni 2016 toen ik 40 weken en 4 dagen zwanger was.

’s Ochtends ging in naar de gynaecoloog en vroeg ik of hij kon vertellen of ik al enige ontsluiting had.
Een krappe 1 cm was het antwoord. Ik moest mij volgens hem maar gaan voorbereiden op de al geplande datum waarop ik ingeleid zou gaan worden.
Bah, daar had ik dus echt geen zin in. Het lijstje met spullen die ik moest halen voor mijn verblijf in het ziekenhuis had ik al die tijd proberen te negeren. Maar nu moest ik er toch echt aan en moest ik fatsoenlijke ziekenhuis pyjama’s gaan inslaan…

Samen met mijn zusje ging ik de stad in. Op zoek naar pyjama’s.
Die zoektocht was zwaar. In elke winkel waar we waren ging ik even zitten. Ik had last van een vrij gespannen buik. Maar ik had vooral last van mijn chagrijnige stemming. En omdat de gynaecoloog net had verteld dat er geen uitzicht was op een spoedig naderende bevalling was met name de chagrijnigheid hetgeen wat overheerste.
Net voor we naar huis gingen kwamen we op het goede idee nog even langs de Mac te rijden.
Ik koos een ananas milkshake en na 2 slokken plaste ik in mijn broek.
Een golf warm vocht liep plotseling langs het bankje op de grond. Ik schaamde mij dood! En voor ik het goed en wel doorhad kwam er nog een golf. en nog 1…
HELP!!! Mijn vliezen waren gebroken.

In films zie je altijd zo’n klein straaltje, maar bij mij leek het wel een badkuip vol vruchtwater dat ik verloor.
Midden in de Mac Donalds!!!

Wat mij nog het meest bijstaat was de kalme blik van de moeders die op dat moment in de Mac Donalds aanwezig waren. Ik kreeg een duimpje omhoog en een succes wens en dat was het! Terwijl ik mijn vruchtwater verloor liep ik over van adrenaline. Het was eindelijk zo ver! Ik ging mijn zoontje ontmoeten.

In de auto onderweg naar huis hield ik een matje aan de zijkanten omhoog en zat ik al snel in een soort badje van vruchtwater!
Eenmaal thuis sprong ik onder de douche. Want dat had ik geleerd. Als je onder de douche zou gaan staan zou je de ontsluiting kunnen bevorderen. Nou dat heb ik geweten. Ik was nog maar net de douche uit toen de weeën begonnen. Ik belde mijn tante om te vertellen dat het zo ver was.
Mijn tante werkt zelf op de verloskunde afdeling in het ziekenhuis en heeft mij en mijn tweelingbroer op de wereld geholpen. Dus ik wilde haar er graag bij hebben tijdens mijn bevalling.
Mijn tante vroeg of ze gelijk moest komen, maar omdat ik in mijn hoofd geprent had dat een bevalling makkelijk 24 uur kan duren wilde ik haar niet onnodig snel laten langs komen.
Ik hing de telefoon op en direct daarna werden de weeën heftiger. Zo heftig dat het mij overviel.

Peter had ik trouwens gelijk al in de Mac Donalds gebeld en die was inmiddels thuis gekomen.
Ik had deze bevalling buitengewoon precies uitgestippeld, Dus hij hoefde alleen mijn boekwerk aan A4 tjes met opdrachten te volgen.
Zo begon hij netjes aan het snijden van de ananas en de watermeloen. Ik had namelijk geleerd dat je tijdens een bevalling vaak behoefte kan hebben aan het eten van fruit. (ik ben dan denk ik geen gewoon mens, want ik moest er tijdens de bevalling niets van weten).
Peter besloot dat het tijd was om het ziekenhuis te bellen toen hij zag dat de weeën om de 1 a 2 minuten kwamen. We mochten komen en mijn tante zou ook naar het ziekenhuis komen.

In de auto werd ik kalm. Met het raampje open kon ik mij op de een of andere manier goed focussen op het opvangen van de weeën. Maar eenmaal uit de auto lukte dat mij weer totaal niet.
Peter dacht trouwens dat het mij wel zou lukken om zonder rolstoel naar de afdeling te komen. Maar halverwege de hal van het ziekenhuis zag hij toch in dat dat geen goed idee was.
Op de afdeling werden we geholpen door een uiterst kalme zuster. Ze wees ons de kamer waar we heen moesten en ze zou straks wel even langs komen om mijn geboorte plan met mij door te nemen.
Niets daarvan, dacht ik!! In mijn geboorte plan stond namelijk dat ik geen ruggenprik wilde. En die ruggenprik wilde ik nu nu nu!
Ik zei daarom ook tegen haar dat ik wilde dat ze de anesthesist nu al zou bellen omdat ik weet dat het wel eens een uur kan duren voor je aan de beurt bent.
No Way dat ik nog een uur zou kunnen wachten.
De zuster had daar overigens geen boodschap aan. Die zei ja en deed nee. hahaha.
Ik installeerde mezelf in de kamer en mijn tante arriveerde. Er werd gekeken of ik al ontsluiting had en ik zat op een goede 5 cm. Ik kon wel janken! Want ik had nog altijd die ruggenprik niet en wel heel veel weeën. Ik had het gevoel dat de ene wee nog niet voorbij was voor de volgende wee alweer kwam. Waardoor het mij niet goed lukte om op mijn ademhaling te focussen. Alles ging zo anders dan ik van te voren had bedacht!
Eindelijk na 1,5 uur mocht ik naar de anesthesist die eerst nog gezellig zat te kletsen met een andere patiënt. Ik zag hem niet, maar hoorde hem wel. En ik zei net iets te hard, dat ik het wel heel erg raar vond dat hij eerst iemand hielp die nog kon lachen terwijl ik zoveel pijn had.
De ruggenprik zetten was zo gepiept. Ik huilde, niet zozeer van de pijn, maar wel omdat ik het zo niet voor mij had gezien. Ik wilde zo puur mogelijk bevallen. Dat het in het ziekenhuis moest vanwege een medische indicatie had ik zo erg gevonden. Want het liefst had ik thuis bevallen. Dus dat ik nu zelfs een ruggenprik had gekregen was heel erg dubbel.
Na zo’n 10 minuten ging hij wel werken en kon ik heel even op adem komen. Ik voelde de weeën nog wel, maar ik kon ze aan. Het werden de golven die ik aan voelde komen en weer weg voelde ebben zoals ik tijdens mijn zwangerschaps yoga had geleerd.
Na zo’n 20 minuten werden het trouwens wel weer weeën met een pittige piek. Mijn bloeddruk daalde en ze zagen op de monitor dat de baby zich ook iets ongemakkelijker ging voelen.
Ik ging aan het zuurstof en mijn tante liep ondertussen net iets te vaak de kamer uit om steeds weer een kopje koffie te halen. En steeds weer nam ze een zuster of dokter mee terug.
Ik kreeg persdrang en de gynaecoloog kwam. Vanaf toen ging alles vrij snel. Ik perste zo’n 20 minuten, gilde het uit, kreeg op mijn kop dat ik die energie moest gebruiken om te persen en op het moment dat ik zei dat ik er nu echt klaar mee was en dat de dokter zelf maar moest gaan persen als ze het zo goed wist was hij daar.

Mijn lieve kleine Job die van ons ouders maakte. Dat overweldigende gevoel zal ik nooit vergeten. Ik vond het mega eng. Want ondanks dat we hier zo naar uit hadden gekeken werd het nu opeens heel werkelijk dat wij voor altijd ouders waren die de verantwoordelijk hadden over een ander mensje.
De pijn van de bevalling was ik niet direct vergeten, maar het was niet meer belangrijk nu ik dit mooie kind in mijn handen had.

Ik kijk terug op een vlotte maar onrustige bevalling. Vanaf het moment dat mijn vliezen braken en het moment dat ik Job in mijn handen had zaten zo’n 5,5 uur. En dat is natuurlijk een mooie tijd. Maar ik had graag gehad dat het wat langzamer was gegaan. Zodat het mij misschien allemaal niet zo had overvallen. Misschien had ik dan mijn rust meer kunnen bewaren en had ik de weeën dan wat beter op kunnen vangen. Tussen mijn ruggenprik en het moment dat ik mocht gaan persen zaten zo’n 30 minuten. Dus achteraf vraag ik mij nog wel eens af of ik dat half uur niet nog had kunnen uitzitten. Op het moment van de ruggenprik zetten wist ik dit natuurlijk nog niet. En misschien zorgde de rust die ik daarna ervaarde er wel voor dat het allemaal zo snel ging. Geen idee.
Ik wist wel dat ik een volgende bevalling niet mee zo pietje precies zou gaan plannen. Maar mij meer zou gaan focussen op het kunnen ontspannen.
Mijn tweede bevalling was dan ook heel erg anders. Thuis en relaxt. Maar daar vertel ik later nog wel eens over.