Sinds de 20 weken echo weet ik dat mijn placenta laag ligt. Toen werd er gesproken over een zogenoemde placenta praevia marginalia (mijn placenta lag toen 0,3 cm van mijn baarmoedermond af).
Geen grote paniek toen, want door de groei van mijn baarmoeder zal de placenta vast en zeker nog hoog genoeg komen te liggen waarbij mijn wens om thuis te bevallen niet eens direct in het geding zou komen. Ik voelde ook echt totaal geen paniek. De baby maakte het goed en we hadden nog ruim de tijd.

En toen bij 27 weken… Plaste ik in mijn bed! hahaha tja ik weet ondertussen dat ik het niet anders kan noemen. Heel vreemd, want de laatste keer dat ik in mijn bed plaste was denk ik wel zo’n 30 jaar geleden.
Maar mijn bed was niet alleen nat, het was ook rood… Met spoed gingen we naar het ziekenhuis waar dus geconstateerd werd dat mijn vliezen niet gebroken waren. Voor dat dat duidelijk was kreeg ik wel al een injectie om de longrijping van de baby te verbeteren.

En terwijl ik in het ziekenhuis lag kreeg ik meerdere onderzoeken. Daar werd geconstateerd dat mijn placenta niet 0,3 cm van mijn baarmoedermond af lag, maar 0,5 cm over mijn baarmoedermond heen. Dus een placenta praevia partialis.
Dat verklaarde de bloeding. En daarbij werd direct medegedeeld dat mijn enige doel nu moest zijn om het kindje zo lang als mogelijk bij mij te dragen. De grote kans op bloedingen veroorzaakt namelijk ook een grote kans op een vroeg geboorte. (Een medisch verhaal die mij doormiddel van vele tekeningen is uitgelegd)
Ik kreeg te horen dat ik zeker een keizersnede zal krijgen en dat ook die keizersnede niet zonder gevaar was.
Nu moet je weten dat ik niet zo goed genees van operaties en ik was dus ook echt niet blij met het nieuws dat het een keizersnede zal gaan worden. Ik beval vrij gemakkelijk tot nu toe en zonder complicaties en het vooruitzicht dat ik weken moet herstellen van een keizersnede terwijl ik dan drie kinderen heb om voor te zorgen vond ik op zijn zachts gezegd een niet heel fijn vooruitzicht.
Kijk als het nodig is, is het nodig. En dan is het het eind van de wereld niet. Maar je moet begrijpen dat het een hele omslag is van, de wens van thuis bevallen binnen een uur of 2 (ja, ik beval zeer snel) en daarna snel weer op de been, naar een keizersnede, dus ziekenhuisopname. En voor mij een grote kans op slecht genezende wonden.
Langzaamaan begon ik te wennen aan het idee. Het verzorgingshoekje bij ons op de slaapkamer was gemaakt (wij slapen op de begaande grond) en ik had wat ervarings verhalen aangehoord van mede moeders…

En toen… Kreeg ik een uitgebreide controle door een gynaecoloog die gespecialiseerd is in het maken van echo’s. Dus net toen ik mij had neergelegd bij het idee dat ik een keizersnede zal krijgen… Kreeg ik het bericht dat de placenta de goede kant op beweegt. Er zit nog een iniminie stukje placenta voor mijn baarmoedermond, maar deze gynaecoloog stelde dat dit eerder een soort frummeltje was. Als de placenta zo door blijft bewegen de goede kant op kan ik gewoon vaginaal bevallen. De gynaecoloog vertelde mij dat hij het dan wel aandurft, omdat ik bij Job en Tom snel beviel. En daarmee is de kans kleiner dat ik te grote complicaties krijg tijdens de bevalling.
Dus.. ik mag mij toch voorbereiden om een ‘ normale’ bevalling. Wel 1 in het ziekenhuis.

Onze kleine man maakt het overigens prima in mijn buik. Hij zwemt er nog vrolijk op los en heeft daar ook genoeg water voor om zich heen. De groei gaat helemaal goed. En ook de holte in het hoofdje wat op een cyste leek is helemaal verdwenen. Hij vind al die apparaten om mijn buik helemaal niets en schopt deze dan ook al te graag weg. Wat dan wel een grappig gezicht is.

Maar jeetje mina.. wat een rollercoaster. Natuurlijk ben ik blij dat een normale bevalling in het vizier ligt. Want hiermee is ook de kans steeds kleiner dat ik bloedingen krijg. En wordt de kans op een vroeggeboorte dus ook met de dag minder groot. Wie weet haal ik nu wel de 40 weken, of ga ik er zelfs overheen! Nou dat had ik 4 weken geleden echt niet gedacht.
Ik had mij toen echt ingesteld op een heel zorgelijke situatie met een te vroeg geboren kindje. Ik heb een vriendinnetje die dat ook heeft meegemaakt hierover gesproken en had al bedacht dat ik haar om heel veel tips ging vragen. En toen ik weer naar huis mocht voelde ik mij schuldig naar haar. Want zij had dit ‘geluk’ niet gehad. Maar ondanks dat is het helemaal goed gekomen met haar dochter. Maar ik besefte mij wel dat mijn ervaring ook weer herinneringen bij haar op konden doen poppen.
En ook familieleden die te maken hebben gehad met een vroeggeboorte zonder goede afloop zaten in mijn gedachten. Opeens kwam ik dichter bij wat zij hebben moeten doorstaan. Maar loopt het dus bij mij met een sisser af. Dat is ook de reden geweest dat ik verdere ziekenhuis bezoeken en extra controles niet op mijn insta heb gezet. Ik hou niet van ‘ aanstellen’ en ben zo iemand die veels te vaak dingen bagatelliseert. Zeker als het om mezelf gaat. Ik doe liever zelf een stap extra dan het een ander te vragen. Maar ik vond het ook ongepast om anderen om mij heen teveel te confronteren.

Het is ook maar goed dat ik zoveel mensen om mij heen heb die die eigenschap van mij kennen en mij soms letterlijk op een stoel hebben neergezet. Want ‘rustig aan doen’ is niet iets wat in mij zit. Maar is wel hetgeen wat ik nog even moet gaan volhouden.

Ik dacht dus dat ik wel wist hoe ik zwanger moest zijn. Dat ik ondertussen mijn strepen wel verdiend had en je mij niet zomaar klein kon krijgen.. hahahaha NOT! Zwanger zijn is een wonder, daar ben ik nu wel achter.