Mijn wolk was niet roze..
Ook niet donker grijs overigens.
Mijn wolk was lichtgrijs, soms scheen de zon,
maar het regende ook elke dag wel even.
Soms miezer,
soms dikke vette donderbuien.

Ik heb het over een periode in mijn leven die nu ongeveer 1,5 jaar achter mij ligt. Een periode waarin er niet iets heel ergs aan de hand was. Geen ernstige ziektes, dood of verderf. Er was alleen maar net een baby geboren. Daar was hij dan het mooiste kind wat ik ooit had gezien, op zijn broer na dan, want die is even mooi.

Hij was perfect.

Alles zat er op en eraan en zijn huid was zo mooi babyroze. Wat een geluk, twee gezonde kinderen! Ik was de koning te rijk met deze twee wonders van kinderen.

En toch hing er geen roze wolk boven mijn hoofd, laat staan dat ik met mijn hoofd in de wolken zat. Ik zat eerder een kuil in de bank. Voelde mij hele dagen opgesloten en machteloos en keek ernaar uit dat mijn man weer thuis kwam. Want dat half uurtje voordat hij thuis kwam kon ik mezelf pas mobiliseren iets te doen aan het huishouden. Job en Tom waren de rest van de dag mijn vermaak geweest en ik vond het echt niet leuk!

Het huis uitkomen was een drama.

Het zweet brak mij al uit bij enkel de gedachte naar buiten te moeten. Alle spullen die ik mee moest nemen. En dan nog twee jengelende kinderen die op het moment van weggaan of een vieze broek, of dorst, of honger hadden. Het was gewoon precies het tegenovergestelde van wat ik ervan verwacht had.

Naar vriendinnen ging ik niet. Veel te veel gedoe, want ik had toch geen tijd om bij te kletsen. Tom huilde ook nog zo verschrikkelijk veel en hard dat een normaal gesprek niet eens mogelijk was. En ik voelde mij gewoon niet op mijn gemak bij anderen. Overigens zat ik ook niet graag thuis, want dan leek de dag helemaal zo nutteloos en sloom voorbij te gaan.

Dus belde ik vaak mijn moeder en mijn zusje op. De vraag ‘wat ben je aan het doen…??’ is heel veel gesteld in die periode. En dan wisten zij genoeg. Ik ging veel naar ze toe, omdat Tom in de auto vaak even in slaap viel. En mijn ouders hebben eigenlijk alles in huis wat echt noodzakelijk is voor de verzorging van de kinderen. Dus ik hoefde enkel de kids in de autostoelen te proppen en te gaan.

En wat ik daar deed? Net zo weinig als thuis. Maar nu kon ik de last van het verzorgen delen. Kon ik even zeuren dat het echt niet leuk was om twee kinderen te hebben die zo afhankelijk van je zijn. Even zeuren dat het toch geen goed idee was om zo snel achter elkaar kinderen te krijgen. En dan kreeg ik een aai over mijn bol en dan zeiden ze: ‘Nee, het is echt niet leuk, maar je doet het wel heel erg goed. En het is zwaar, maar het gaat elke dag weer wat beter.’

En dan ging ik weer naar huis, waar een man op mij wachtte die precies hetzelfde zei. Die mij bij alles hielp en die geen ruzie zocht als ik weer eens zo vreselijk negatief was om niks.

Na het overlijden van mijn tweelingbroer ben ik een tijd depressief geweest. Toen ik er midden in zat zag ik dat niet zo. Ik vond dat ik mezelf niet zo moest aanstellen. Het kon allemaal nog veel erger, ook al was wat ik meemaakte ook erg.

Toen Tom een half jaar oud was kon ik ook pas weer terugkijken naar die zware periode net na de geboorte. Ik heb niet het idee dat ik echt depressief ben geweest toen. Maar happy was ik ook niet. Gelukkig wist ik door mijn eerdere ervaring dat ik mensen op moest zoeken en mezelf uit die kuil in de bank moest halen om te voorkomen dat het erger werd.

Toen ik er midden in zat snapte ik niet waarom ik toch niet gelukkig kon zijn.

Ik kende iemand die wel als een blij ei, hoog zwanger op hoge hakken alle feestjes af ging. En toen ze net bevallen was ook de meest gekke dingen deed zonder ook maar 1 keer te klagen dat het zwaar was. Nee die zat echt op en in die roze wolk!

Ik heb mij ook echt schuldig gevoeld naar mijn kinderen, man en familie.

Voelde mij een ontaarde moeder die niet blij kon zijn. Een moeder die zeurde over hoe zwaar ze het had terwijl ik jammer genoeg ook de verhalen ken van gezinnen waar kindjes ernstig ziek zijn, of waar ander groot leed heerst. Die moeders hebben recht van spreken als ze vertellen dat ze het best wel zwaar hebben. Ik vond dat ik niet moest zeuren, sterk moest zijn en dus tegen anderen moest doen alsof het allemaal wel oké was. Alleen tegen mijn familie en mijn man was ik eerlijk.

Pas toen Tom een half jaar was deelde ik mijn gevoelens.

Een vriendinnetje die zelf ook moeder is vertelde toen dat zij het ook heel erg zwaar had gehad in de eerste periode van het leven van haar dochter. Ook zonder ernstige reden. Ik deelde mijn gevoel met nog meer mensen en steeds weer kreeg ik terug dat meer moeders het herkenden. En dat zij ook het gevoel hadden er niet over te mogen klagen, want we prezen ons allemaal gelukkig dat wij geen narigheid als ziektes te bestrijden hadden.

Het gevoel dat je niet mag klagen, over hoe zwaar de verandering van het krijgen en leren kennen van een nieuw kind in je leven is. En de gedachte dat de maatschappij van je verwacht dat je dat enkel maar leuk en wonderlijk mooi moet vinden klopt dus niet altijd. Of zoals in mijn omgeving, vaker niet dan wel. Maar toch praten we daar niet over.

Ik voelde me echt opgelucht dat anderen hetzelfde hadden gevoeld als ik.

Het gaf mij een steuntje in de rug, een klopje op mijn schouder. Ik was toch niet zo’n ontaarde moeder als ik zelf dacht. Maar gewoon een moeder die haar best deed om de veranderingen in haar leven te managen.

Dus bij deze een dikke vette shout out voor alle moeders met pasgeboren kinderen. Je doet het goed!!

Het is zwaar!! Of het nu je eerste, tweede, derde of zesde kind is! Je moet wennen aan de nieuwe situatie, terwijl er nog allemaal hormonen door je lijf gaan en je een constant slaapgebrek hebt. Wees niet net zo streng voor jezelf als ik was. Daar krijg je echt geen seconde meer energie van.

Oh en vergelijk je niet met mensen die het helaas nog slechter hebben dan jij. Heb je hen in je omgeving, geef hun dan een dikke knuffel en leef met ze mee. Oke, daar klagen dat jij het zo zwaar hebt is niet zo gepast. Maar geef daar dan wat je zelf ook nodig hebt. Een knuffel, een luisterend oor, een kopje thee.

Geef hen de tijd, net zo goed als jij de tijd nodig hebt om jezelf weer te worden.