Tsja dat doe ik nu al een week of 9.. Ik heb de schone taak om 4 blauwe kannen per week te vullen met mijn urine. Voor wie nu denkt, waarom zou je dat in vredesnaam doen!! Die heeft denk ik nog nooit van Moeders voor Moeders gehoord.

Ik lever elke week 4 kannen vol urine in zodat ze van ‘Moeders voor Moeders’ de HCG eruit kunnen halen. Zij gebruiken dit weer voor vruchtbaarheidsbehandelingen.

Wat mijn reden was.

Toen ik zwanger was van Job deed ik mee omdat er meerdere vrouwen in mijn omgeving problemen hadden met moeder worden. Het lukte bij hen gewoon maar niet. Terwijl wij de eerste maand van proberen al gelijk zwanger waren. Misschien voelde ik mij schuldig, misschien had ik het idee dat ik zo in ieder geval iets kon doen. Want waarom verdiende ik het om wel zomaar zo snel zwanger te worden? Er was geen reden. Sterker nog. Zij leefden veel gezonder dan ik. Heel oneerlijk dus.

Mijn ervaring

De eerste weken dat ik zwanger was van Job waren best pittig. Ik had best last van ochtendmisselijkheid wat het overgieten van de urine in de blauwe flessen niet echt prettig maakte. Er lag na een paar weken dan ook een knijper naast de maatbeker op mij te wachten op de rand van de wc.

Dat hielp..

Maar nog voelde het best als een opgave. Toen kreeg je nog 8 flessen per week en die wilde ik koste wat het kost allemaal vullen. Toen de weken dan eindelijk voorbij waren, was ik heel blij. Maar ik voelde mij ook een beetje goed over mezelf. Want met de kleine moeite die ik hiervoor deed kon ik vrouwen wel helpen om hun wens om moeder te worden in vervulling te laten gaan.

En toen was ik opnieuw zwanger.

Toen Job 6 maanden oud was werd ik weer zwanger van Tom. Weer in de eerste maand van het proberen. En vreemd genoeg, toen dacht ik er helemaal niet aan om ‘ Moeders voor Moeders’ te bellen. Terwijl er nog steeds vrouwen om mij heen waren waarbij het proberen zwanger te worden niet lukte. Ik dacht er pas aan bij de twintig weken echo toen ik doorgestuurd werd voor een medische echo omdat ze mogelijk een afwijking zagen. Was niets aan de hand overigens. Maar daar in het ziekenhuis liep ik letterlijk tegen een groot bord van moeders voor moeders aan. Helaas… Met 20 weken kan je niet meer meedoen. Want dan is het HCG in je urine al gezakt.

En nu?

Ik zit in mijn een na laatste week van urine opvangen tijdens mijn 3de zwangerschap. De mensen om mij heen zijn ondertussen allemaal moeder geworden. En dit keer was ik weer na 1 maand zwanger, maar nu zat er wel een miskraam tussen die bij elkaar 4 maanden duurde. Ik kwam een heel heel heel klein beetje bij het gevoel van mijn vriendinnen die dit keer op keer hebben moeten meemaken. De onzekerheid die gekmakend is. Het verlies in het vertrouwen in je lichaam en de vraag of je ooit nog zwanger mag worden. En dat terwijl ik al twee prachtige kinderen heb rondlopen en we ons daar al zo gezegend mee voelen dat het zwaar zal zijn als het daar bij zou blijven, maar uiteindelijk ook oké was geweest.

Nog een tip!

De dame van ‘Moeders voor Moeders’ die bij mij thuis kwam voor het geven van de informatie en de superzachte cape had ook nog een super tip.

Gooi de urine over in de keuken en niet in die kleine wc. Even je adem in en zo heb je kans dat je minder last hebt van de geur. En het werkt! De knijper is achterwegen gebleven en zodoende heb ik het opvangen ook als een minder grote opgave ervaren. Ik ga het misschien nog wel missen ook.

Wat voor mij ook werkt is dat je nu nog maar 4 flessen mag vullen. Dat haalt voor mij de stress van het moeten weg. Want op de dagen dat ik werk, vang ik gewoon niets op. En dat hoeft ook niet.

Ik ben benieuwd of jullie ook mee hebben gedaan met moeders voor moeders.